Исус што е Христос умре на Крстот за да го откупи човештвото, за да нè спаси од нашите гревови поради неговата љубов кон нас.
Како што е запишано во Евангелијата на Матеј, Марко, Лука и Јован во Светото Писмо, Исус Христос беше исмеван, презрен и мачен во преториумот. Тој го носеше својот крст по Виа Долороса во Ерусалим на Голгота, беше прикован на Крстот и обесен меѓу двајца обични криминалци. Тој доживеа неопислив крај, на Велики петок во Светата недела.
Да се присетиме за за Христовите Страдања и за неговите Седум последни изјави на крстот.
Четиринаесетте станици на Крстот се: (1) Пилат го осудува Исус на смрт; (2) Исус го зема својот Крст; (3) Тој паѓа прв пат; (4) Исус ја сретнува својата тажна мајка Марија; (5) Симон помага да го носи крстот; (6) Вероника го чисти лицето; (7) Тој паѓа по втор пат; (8) Исус ги утешува жените во Ерусалим; (9) По трет пат паѓа; (10) Одземена е неговата облека; (11) Исус е прикован на крстот; (12) Исус Христос умира на крстот; (13) Нашиот Господ е отстранет од крстот; (14) Христос е поставен во гробот.
Еве ги и Неговите Седум Последни изјави, запишани во Писмото.
ПРВА ИЗЈАВА
“Татко, прости им, зашто не знаат што прават”. Лука 23:34
Исус од Назарет гледа надолу од крстот веднаш откако беше распнат меѓу двајца криминалци. Тој ги гледа војниците кои се потсмеваат, го камшикуваа и го мачеа, а потоа и го приковаа на крстот. Тој се сеќава на оние што го осудија него – Каифа и првосвештениците на Синедрионот. Пилат сфатил дека е од завист што го предадоа (Матеј 27:18, Марк 15:10).
Но, дали Исус не мислел и на неговите апостоли и на придружници кои го напуштиле, на Петар, кој трипати го негираше, до непостојаната толпа што само денови претходно него го пречекаа на влезот во Ерусалим, а потоа неколку дена подоцна побарале негово распнување? Дали тој, исто така, размислува за нас, кој секојдневно го забораваме во нашите животи? Дали тој луто реагира? Не! Во висина на неговото физичко страдање, неговата љубов преовладува и Тој го моли Својот Отец да прости! Дали некогаш може да има поголема иронија? Исус го прашува својот Татко да прости, но тоа е преку Неговата Света жртва на крстот што може да му биде простено на човештвото! До последното време на Земјата, Исус проповеда. Тој простува во Господовата молитва: “Прости ни ги нашите престапи, како што им простуваме на оние што ни грешат нас” (Матеј 6:12).
На прашањето од Петар, колку пати треба да простиме некого, Исус одговара седумдесет пати по седум (Матеј 18: 21-22).
Тој му простува на парализираниот во Капернаум (Марк 2: 3-12), на грешната жена која го помазала во домот на Симон фарисејот (Лука 7: 37-48), на прељубницата фатена во делото која требало да биде каменувана Јован 8: 1-11).
За време на Институцијата на Евхаристијата на Тајната вечера, Исус им вели да пијат од чашата: “Пијте го тоа, сите вие, зашто ова е мојата крв на заветот, кој се пролева за простување на гревовите” (Матеј 26: 27-28).
Дури и по неговото Воскресение, неговиот прв чин е да им наложи на своите ученици да простуваат: “Примајте го Светиот Дух. Ако ги простиш гревовите од кој било, тие се простени, ако ги задржите гревовите од кој било, тие се задржани” (Јован 20 : 22-23).
ВТОРА ИЗЈАВА
“Вистина, ви велам, денес ќе бидете со мене во Рајот”. Лука 23:43
Сега не е само религиозните водачи или војниците што му се потсмеваат на Исус, туку дури и на еден од криминалците, надолна прогресија на исмејувањето. Но, криминалецот од десно му зборува на Исус, објаснувајќи дека тие, двајцата криминалци ја добиваат правдата, додека “овој човек не направил ништо лошо”.
Потоа, обраќајќи се кон Исуса, тој замолува: “Исусе, спомни ме кога ќе дојдеш во твоето царство” (Лука 23:42).
Колкава прекрасна вера има во овој покајан грешник во Исус – многу повеќе од сомнителниот Тома, еден од неговите апостоли.
Игнорирајќи го своето сопствено страдање, Исус реагира со милост во Неговиот втор збор, живеејќи од сопственото Блаженство: “Блажени се милосрдните, зашто ќе добијат милост”
Вториот збор повторно е за прошка, овој пат насочен кон грешникот. Исто како и првиот збор, овој библиски израз се наоѓа само во Евангелието на Лука. Исус го покажува своето Божество со отворање на небото за покајаниот грешник – таква великодушност кон човек што сам побарал да биде запаметен!
Овој израз ни дава надеж за спасение, бидејќи ако ги свртиме нашите срца и молитви кон Него и го прифатиме неговото простување, ќе бидеме и со Исус Христос на крајот од нашиот живот.
ТРЕТА ИЗЈАВА
“Исус и рече на мајка си:” Жено, еве ти син “Потоа му рече на ученикот: “Сине еве ти мајка”. Јован 19: 26-27
Исус и Марија се повторно заедно, како на почетокот на својата служба во Кана Галилејска и сега на крајот од својата служба во подножјето на Крстот. Јован е единствениот ученик кој пишува за мајката на Господ, Марија која е под крстот. Господ кон неговата мајка се обраќа како “жено” како на свадбата на празникот во Кана (Јован 2: 1-11) и во овој пасус, потсетува на жената во Битие 3:15, кое е прво месијанско пророштво за Спасителот, предвидувајќи ја жената облечена во сонце во Откровение 12.
Огромна тага го исполнило срцето на Марија! Како ли таа се чувствувала знаејќи дека ќе се сретне со нејзиниот Син додека кој го носел крстот по Виа Долороса. “Ете, правам сѐ ново” (Откровение 21: 5). Таа мораше и да види како го приковуваат на Крстот. Уште еднаш меч ја прободел душата на Марија: ние сме потсетени на пророштвото на Симеон при Внесувањето на новороденчето Исус во храмот (Лука 2:35).
Најблиските на Исус се со Него, тоа е запишано во Јовановото Евангелие. Има четири лица во подножјето на крстот, Марија неговата мајка, Јован, омилениот ученик, сестрата на неговата мајка Марија, жена на Клопа и Марија Магдалена. Тој обраќајќи се на неговата мајка Марија и ученикот Јован.
Исус иако во агонија од болка повторно се издига над таа ситуација и покажува грижа за оние што го сакаат. Добриот син – што Тој е, Исус кој е загрижен за грижите за неговата мајка.
Јосиф беше значително отсутен. Јосиф не бил присутен во семејните прилики како свадбениот празник во Кана и најверојатно умрел пред да започне службата на Исус, инаку тој би би се грижел за Марија. Овој пасус укажува и на тоа дека Исус бил единственото дете на Марија, бидејќи ако имал природни браќа или сестри, на ним ќе ја доверел. Но Исус повикува кон Јован, да се грижи за неа.
ЧЕТВРТА ИЗЈАВА
“Боже мој, Боже мој, зошто ме остави?” Матеј 27:46 и Марко 15:34
Оваа изјава на Исус е забележана во Евангелијата по Матеј и Марко. Двете евангелија сведочат дека во деветтиот час, по три часа темнина, Исус ја дава оваа четврта изјава. Деветтиот час беше всушност, три часот попладне во Јудеја. Во четвртата изјава, Марко го опишува ужасно чувство на остварување на запишаното: “И Исус извика гласно плачејќи и го вдишувајќи го последниот миг” (Марко 15:37).
Едниот е погоден од мачниот тон на оваа изјава. Исус безгрешниот во еден момент мора да биде одвоен од својот Татко зашто на себе го понесе гревот на целото човештво. Овој крик доаѓа од болното срце на човечкото во божествениот Исус, кој мора да бива напуштен во еден момент од Неговиот Отец и Светиот Дух – зашто во Божјото присуство гревот не може да опстои. А да не ги спомнуваме неговите ученици на Земјата, кои “сите го оставија и избегаа” (Матеј 26:56, Марко 14:50). Како да ја нагласува својата осаменост, Марко (15:40) дури ги има и најблиските “гледајќи од далеку”. Сега Исус е сам, и самиот мора да се соочи со смрт.
Но, зарем тоа не е токму она што се случува со сите нас кога ќе умреме? И ние сме сами во моментот на смртта! Исус целосно го живее човечкото искуство како штои ние го правиме тоа, а со тоа остварува ослободување од канџите на гревот.
Неговата четврта изјава е спомената и претскажана во Псалм 22, и затоа неговиот плач на Крстот се потсетува на повикот кон Израел и на сите невини лица што страдаат. Псалм 22 од Давид прави извонредно пророштво за распетието на Месијата во време кога не беше познато распнувањето: “Ги прободоа рацете и нозете, ги избројаа сите мои коски” (22: 16-17). Псалмот продолжува: “Тие ги делат моите облеки меѓу нив, и за мојата облека тие фрлија ждрепка” (22:18).
Во историјата на човекот не може да постои уште пострашен момент како овој момент. Исус, кој дојде да нè спаси, е распнат и Тој го сфаќа ужасот на она што се случува и она што Тој сега го искусува. Тој ќе биде зафатен во бесното море на гревот. Злото триумфира, како што Исус признава: “Но, ова е ваш час” (Лука 22:53). Но, тоа е само за момент. Товарот на сите гревови на човештвото за момент го совладува човековото во нашиот Спасител.
Но, дали ова не мора да се случи? Дали ова не треба да се случи ако Исус е за да нè спаси? Во поразот на неговото човеково е остварен Божествениот план на Неговиот Отец. Така преку Неговата смрт сме откупени. “Зашто, постои еден Бог. Постои и еден посредник помеѓу Бога и луѓето, Христос Исус, кој се даде како откуп за сите” (1 Тимотеј 2: 5-6).
“Тој Сам во Своето тело ги понесе нашите гревови во своето тело на крстот, та ние, умирајќи за гревовите, можеме да живееме за праведата. Преку неговите рани се исцеливме. ” 1 Петар 2:24
ПЕТТА ИЗЈАВА
“Јас сум жеден”. Јован 19:28
Петтата изјава на Исус е Неговиот единствен човечки израз на Неговото физичко страдање. Исус сега е во шок. Раните нанесени врз него во маките, крунисан со трње, губењето на крвта при тричасовното одење низ градот Ерусалим по Виа Долороса до Голготата и распнувањето на крстот, сега го земаат својот данок.
Евангелието на Јован прво се однесува на потсетување кога Исус е жеден и се сретнува со Самарјанката на бунарот. Откако прво побарал “вода”, тој и одговорил на жената: “Секој што пие од оваа вода повторно ќе биде жеден, но оној што ќе пие од водата што ќе им им ја дадам никогаш нема да ожедни. Водата што ќе им ја дадам ќе стане во нив извор на вода што ќе излева вечен живот “(Јован 4: 13-14). Овој пасус значи дека има повеќе од физичка жед.
Исус, исто така, е жеден во духовна смисла. Тој е жеден за љубов. Тој е жеден за љубовта на својот Татко, кој го остави за време на овој страшен час, кога Тој мора сам да ја исполни својата мисија. И тој е жеден за љубовта и спасението на својот народ. Та повикот за нас е да бидеме жедни за Неговата љубов.
Исус го практикувал она што го проповедал: “Ова е мојата заповед, да се сакате едни со други како што ве сакав Јас.
Поголема љубов кај човекот нема од ова, Зашто тој го положи својот живот за своите пријатели. ” Јован 15: 12-13
ШЕСТА ИЗЈАВА
Кога Исус го примил оцетот, рече: “Се сврши!” (Се совршено се оствари) и ја наведна главата и го предаде духот. Јован 19:30
Евангелието на Јован се сеќава на жртвата на Пасхалното јагне споменато во Излез 12 кое се остварува како пророштво преку оваа изјава.
Војниците на Господ му понудија китка босилок натопен во оцет закачен на трска. Китка босилок била употребена за попрскување на крвта од Пасхалното јагне на поклониците на Евреите (Излез 12:22).
Јовановото Евангелие се однесувало на тоа дека на Денот на подготвувањето, еден ден пред саботната Пасха, Исус бил осуден на смрт (19:14) и жртвуван на Крстот (19:31). Јован продолжува со 19: 33-34: “Но кога дојдоа кај Исус и видоа дека е веќе мртов, не му ги скршија нозете”, потсетувајќи на пророштвото запишано во Излез 12:4 6 во врска со Пасхалното Јагне. Тој умрел деветтиот час (три часот попладне), приближно исто како и јагнињата на Пасха кои биле заклани во храмот. Христос станал Пасха или Пасхално Јагне, како што е наведено од Павле: “За Христа, нашата Пасха, жртвено е јагне” (Прва Коринќаните 5: 7). Невин – Јагнето беше убиено за нашите гревови, за да нам ни биде простено. Тоа е справувачки факт. Шестата изјава е Исусово признание дека неговото страдање е завршено и неговата задача е остварена во целосно исполнување на пророштвата. Исус е послушен на Отецот и ја дава својата љубов кон човештвото со тоа што не откупи нас од нашата смрт на Крстот.
Од горенаведениот запис треба да сфатиме дека: Она што беше најтемниот ден на човештвото стана најсветлиот ден за човештвото.
Во евангелијата се дадени записите за ова. Еангелија го сведочат и раскажуваат ужасот на настанот – агонијата во градината, напуштањето од неговите апостоли, судењето пред Синедриомот, интензивното измачување и тортурата на Исус, неговото страдање, темнината во земјата и неговата смртта, цврсто прикажана од Матеј (27: 47-51) и Марко (15: 33-38).
Спротивно на тоа, страста на Исус опишана во Евангелието по Јован го прикажува Неговото Царство и го докажува Неговиот триумфален пат кон славата. Јован сведочи за Исус како насочување на акцијата кон она што е остварено. Фразата “Се сврши” (или се перфектно се оствари) носи чувство на исполнување.
Во Јован, пред Судскиот совет нема судење, туку Исус е воведен во римскиот процес како “Еве го вашиот цар!” (Јован 19:14). А Тој, носејќи го Својот крст, излезе на местото наречено Лобно, а на еврејски Голгота. По патот по кој Исус го носи Крстот е претставен со величие и достоинство, зашто “Исус излезе со својот Крст” (Јован 19:17). И во Јован, натписот на крстот јавно е напишано “Исус од Назарет, Царот на Евреите” (Јован 19:19). На натписот INRI на врвот од крстот е латинскиот Исус Назареецот, Rex Iudaeorum.
Кога Исус умре, Тој го “предаде” Духот. Исус остана под контрола до крај, и Тој го предаде својот Дух. Но Светиот Дух го воздига од мртвите.
Евангелието по Јован постепено го открива Светиот Дух. Исус споменува реки на жива вода во Јован 4:10 и за време на Празникот се однесува на живата вода преку Светиот Дух, во 7: 37-39. На Тајната вечера, Христос објавува дека побара од Отецот да испрати “друг Застапник за секогаш да биде со нас, Духот на вистината” (14: 16-17). Зборот Застапник исто така се преведува како Утешител, Помошник или Советник. “Но, Застапникот, Светиот Дух, кого Отецот ќе го испрати во мое име, ќе ве научи сè и ќе ве потсетува на сѐ што ви реков” (14:26).
Симболиката за вода во Светиот Дух станува поочигледна во Јован 19:34: “Но еден од војниците го прободе со копје и веднаш излезе крв и вода”. Прободувањето на неговото тело го исполнува пророштвото во Захарија 12:10: “И ќе гледаат на Оној Кого го прободија”. Прободувањето на Исусовото тело ја претпоставува Тајните на Евхаристијата (крвта) и Крштевањето (вода), како и почетокот на Црквата.
СЕДМА ИЗЈАВА
Исус извика со силен глас, “Татко, во твои раце го предавам мојот дух”. Лука 23:46
Седмата изјава на Исус е од Евангелието на Лука, и е насочена кон Отецот во небесата, непосредно пред да умре. Исус се сеќава на Псалм 31: 5 – “Во твојата рака го предавам Мојот дух, Ти ме откупи, Господи, Боже на вистината” Лука неколку пати повторува за невиноста на Исус: пред Пилат (запис во Лука 23: 4, 14-15, 22), преку Дисмас објаснување што е криминалот што невиност (според легендите) (Лука 23:41), и веднаш по Неговата смрт со стотникот – “Сега кога стотник го виде она што се случи, тој го фали Бога и рече: “Секако дека овој човек беше невин” (Лука 23:47).
Исус му беше послушен на својот Татко до крајот, а неговиот последен збор пред неговата смрт на Крстот упати молитва до Отецот. Оваа молитва сака да ја практикуваме и ние и да го предадеме и ние својот дух во Божји раце преку молитва и во вера за да бидеме наново родени. Да ја започнеме вечноста уште за време на овој живот и кога телото еден ден ќе умре да знаеме каде ќе оди со сигурност нашата душа.
Односот на Исус кон Отецот е откриен во Евангелието според Јован, зашто Тој забележал: “Таткото и јас сме едно” (10:30), и повторно на Тајната вечера: “Не верувате ли дека сум во Отецот и Таткото е во мене? Зборовите што ги зборувам со вас не ги зборувам сам од себе. Туку од Таткото кој живее во Мене ги прави своите дела “(14:10). И Тој може да се врати:” Дојдов од Отецот и дојдов на светот; повторно, го напуштам светот и одам кај Отецот “(Исаија 16:28). Исус ја исполнува Својата мисија и онаа на Неговиот Татко на крстот:
“Зашто Бог толку го засака светот, што го даде својот Единороден Син, Та секој што верува во Него да не загине, туку да има вечен живот. Јован 3:16
