Близнаци разговараат во утробата на мајката :
– Веруваш ли дека постои живот после раѓањето?
– Секако, сигурно постои нешто после раѓањето. Можеби сме тука баш затоа да се подготвиме за живот после раѓањето.
– Тоа е глупост. Нема живот после раѓање. Како би изгледал тој живот воопшто?
– Не знам точно, ама убеден сум дека ќе има повеќе светлина и дека ќе можеме да одиме и да јадеме со своја уста
– Тоа е тотална глупост. Знаеш дека е невозможно да се трча и да се јаде со сопствена уста. Па затоа имаме папочна врвца. Ти велам, нема живот после раѓање.
– Папочната врвца е прекратка. Уверен сум дека постои нешто после раѓање. Нешто сосема различно од ова што го живееме сега.
– Ама никој не се вратил оттаму. Животот завршува после раѓањето.
Освен тоа, животот не е ништо друго освен постоење во тесно и мрачно опкружување.
– Па не знам баш точно како изгледа животот после раѓање, ама во секој случај ќе ја сретнеме нашата мајка. После тоа, таа ќе се грижи за нас.
– Мајка?!? Ти веруваш во мајка? Па каде според тебе би била таа мајка?
– Насекаде околу нас, секако. Благодарение на неа сме живи, без неа воопшто не би постоеле.
– Не верувам! Мама никогаш не сум ја видел, затоа е јасно дека не постои.
Да. Можно е. Ама понекогаш, кога сме потполно мирни, кога не разговараме, можеме да ја слушнеме како пее и како го милува нашиот свет. Знаеш, речиси убеден сум дека животот после раѓање штотуку почнува……
